Please tell your friends about federated social media site that speaks several fediverse protocols thus serving as a hub uniting them, hubzilla.eskimo.com, also check out friendica.eskimo.com, federated
macroblogging social media site, mastodon.eskimo.com a federated microblogging site, and yacy.eskimo.com an uncensored federated search engine. All Free!
Als nicht-Sozialwissenschaftler vermute ich, daß die Problematik etwas mit dem historischen Kontext zu tun hat. Oder auch mit vermintem Gelände.
Einrichtung eines gesetzlichen Feiertages durch die Nazis; und gleichzeitig Auflösung der Gewerkschaften, Beschlagnahme des Vermögens und Verfolgung der Gewerkschaftsfunktionäre...
Man hört auch von scharfen sozialen Gegensätzen in der Weimarer Republik, den "goldenen Zwanzigern". Das deutsche Bürgertum litt oft unter dem Statusverlust nach WW-I und den Folgen von Inflation und Arbeitslosigkeit. Eine selbstbewußte Arbeiterschaft paßte da nicht. Alles Proletarische war eine Angelegenheit von underdogs...
Mit dem neuartigen gesetzlichen 1. Mai ab 1933 bekam nun dieser Tag quasi regierungsamtliche Bestätigung. Für viele (bürgerliche) Zeitgenossen gewöhnungsbedürftig; vermute ich mal.
Dazu kam das Interesse der Nazis an Massenmobilisierung. Mit Beamten, Bildungs- und Wirtschaftsbürgern war das wohl kaum zu machen. Für die performative Selbstdarstellung der Nazis brauchte es mehr...
Ansonsten könnte man in einem größeren Zusammenhang noch die Fortsetzung in die Nachkriegszeit betrachten, DDR und BRD.
As the new Biomass satellite settles into life in orbit following its launch on 29 April, ESA has released its most extensive satellite-based maps of above-ground forest carbon to date. Spanning nearly two decades, the dataset offers the clearest global picture yet of how forest carbon stocks have changed over time.
Developed through ESA’s Climate Change Initiative, this new long-term record integrates data from multiple satellite missions – and will soon be further enhanced by data from the Biomass mission itself.
As VP Vance Says the Russia-Ukraine War ‘Is Not Going to End Any Time Soon’, State Department Spokeswoman Warns US ‘Not Going To Mediate Peace Talks Anymore’
The international legal order is floundering. The geopolitical and resource policy priorities of the United States are shifting.
These changes now implicate the international framework for governing the seabed: on April 24, U.S. President Donald Trump signed an executive order that moves toward allowing deep-sea mining by the Americans.
Driven by a critical minerals expansionary agenda, the U.S. is considering measures to fast-track approvals for corporations to mine the international seabed.
What is the difference — for marine environments — between excavation under an international legal framework or U.S. domestic law? Both systems permit state and private organizations to mine vulnerable marine ecosystems: does an international framework offer stronger environmental protections than U.S. law?
Guido Kühn schrieb den folgenden Beitrag Fri, 02 May 2025 18:31:53 +0200
Das Erwartbare 2.0 Es passiert selten, dass ich eine Illustration erweitern muss, heute ist so ein Tag. So natürlich, wie sich die SPD gegen eine baldige Aufnahme […] …
Attached: 1 image
Das Erwartbare 2.0
Es passiert selten, dass ich eine Illustration erweitern muss, heute ist so ein Tag. So natürlich, wie sich die SPD gegen eine baldige Aufnahme […] …
Zum Weiterlesen den Link benutzen.
https://cartoons.
Puccini’s music and Richard Jones’s production capture the joy and heartache of young love in Paris. Simona Mihai sings Musetta's famous waltz from Puccini's...
Experience the private White House tour that revealed a side of Trump the media won't show - his deep respect for history. From the Oval Office to the Lincoln Bedroom, witness his humility and reverence for the office.
Several tortured phrases in published scientific papers "indicate AI use and occur when large language models try to find synonyms for common phrases. In Anurag Awasthi's paper, 'linear regression' became 'straight relapse,' and 'error rate' became 'blunder rate,' among others."
Two of the phrases in the paper identified as AI-generated An expert in AI at Google has admitted he used the technology to help write a preprint manuscript that commenters on PubPeer found to cont…
Please consider supporting VASAviation here. It really helps!-- https://www.patreon.com/VASAviation-- https://paypal.me/VASAviationBecome a VIP member of VAS...
Anti-Zionism is anti-semitism, you say? Sure, that makes sense. How someone prays and what religious beliefs they hold is exactly the same as supporting apartheid and genocide. You can’t even tell them apart; the last time I tried to pray the rosary I got confused and bombed a children’s hospital.
It’s true: there is absolutely no difference whatsoever between opposing a political ideology and opposing the existence of a small religious minority. That’s why it is universally considered racist to criticize an opposing political party. That’s why anyone who tries to engage in a political debate is immediately arrested for committing a hate crime.
Anti-Zionism is anti-semitism. If you don’t support the idea of dropping a western settler-colonialist state on top of a pre-existing civilization and then defending its status quo of apartheid, theft and abuse by any amount of violence necessary, then obviously you support the idea of exterminating millions of Jews in gas chambers.
If you don’t want anyone to commit genocide against Palestinians, then that means you want to commit genocide against Jews. There is no third possibility.
Don’t think we should be sending billions of dollars worth of military explosives to be dropped on hospitals, residential buildings and civilian infrastructure in Gaza? That means you harbor extremely negative emotions toward a small Abrahamic faith.
Think it’s bad to deliberately starve millions of people who are trapped in a giant death camp? Then that means you want to start loading Jews onto trains.
Think it’s wrong to wage a systematic extermination campaign against an entire people because they are a different ethnicity? Then you, sir, are no different from the Nazis.
Anti-Zionism is anti-semitism. Cats are ducks. The Declaration of Independence is spaghetti sauce. The Bronze Age is a foot fetish. There are no differences between any two things. All things are exactly the same as all other things.
The human mind is incapable of making any distinctions of any kind. Turning left is the same as turning right. Drinking water is the same as drinking bleach. Going to the supermarket is the same as killing your dad. This is how we all live our lives. Everyone knows this.
Everything I just said makes perfect sense. Anyone who disagrees is #Hitler.
Sleepy Monster in a Teacup Humans aren't the only ones who enjoy a spot of tea now and again. Little monsters have been know to slip quietly into kitchens when no one is around and sneak a sip of two of freshly brewed sweetness. Alas, some of these tiny creatures may become so enamored with the tea, that they sip themselves silly and fall into a state of euphoria, causing all manner of behavior.
pixelfed.social/p/gretchenkdea… gretchenkdeahl@pixelfed.social - Sleepy Monster in a Teacup Humans aren't the only ones who enjoy a spot of tea now and again. Little monsters have been know to slip quietly into kitchens when no one is around and sneak a sip of two of freshly brewed sweetness. Alas, some of these tiny creatures may become so enamored with the tea, that they sip themselves silly and fall into a state of euphoria, causing all manner of behavior.
Germany's domestic intelligence agency officially labels the Alternative for Deutschland party as "far-right extremist group," concluding it is undermining the country's democracy.
In most recent polls, the AfD surged and became the most popular party in Germany. t.me/disclosetv/15709
JUST IN - Germany's domestic intelligence agency officially labels the Alternative for Deutschland party as "far-right extremist group," concluding it is undermining the country's democracy.
Attached: 1 image
Das Erwartbare
Scholz ist, wenn man sich immer wünschte, dass er endlich auch mal was sagt, und wenn er dann mal was sagte, dass er besser […] …
Zum Weiterlesen den Link benutzen.
https://cartoons.guido-kuehn.
Officiellement. Constitutionnellement. Définitivement. 👉 Le droit de payer en ESPÈCES est désormais protégé par la Constitution. Une gifle magistrale aux mondialistes. Un bras d’honneur au délire du tout-numérique. [...]
Arrêtez d’appeler ça une guerre. Il n’y a pas d’armée, de marine ou de force aérienne palestinienne, seulement des civils massacrés. Israël est en train d’exterminer un peuple et de voler sa terre. C'est un nettoyage ethnique, rien de moins... (John #Mearsheimer)
The majority of the traffic on the web is from bots. For the most part, these bots are used to discover new content. These are RSS Feed readers, search engines crawling your content, or nowadays AI bo
Hello!My name is Shiloh and I have been put into a very dire situation. I recently had a kid steal from my 18month old sons diaper bag at a park. I called th...
I have an employee who has a baby. Yesterday he told me that the night before they had taken him for his shots and now he was super grumpy and didn't sleep well.
Today he shows me pics and the poor guy has a rash all over his body and an oozing sore in one ear.
His wife is taking him to urgent care now. He is completely baffled as to what this could be or what caused it. Right now nobody knows, but it's interesting to me that they haven't even questioned if it's a reaction to the shots.
The younger people I've talked to have opted to NOT allow any jabs into their babies & younger children. And, yes, I do mean NOT one jab. My granddaughter has a friend whose husband is going to literally guard their new baby from birth to ensure the Medical Industrial Complex isn't allowed to jab their newborn at all.
I've also talked to friends who aren't jabbing their pets either. Trust in the medical profession is gone by those who read & research.
ALCOHOL IS A PERFECT SOLVENT. It dissolves marriages, families, careers and lives.
The key to having good health naturally is to eliminate the toxins from your diet... And two of the most toxic things you can put into your body or alcohol and soft drinks.
The #ceasefire raised hope in #Israel and #Gaza. Since it was broken, the Israeli anti-war movement has finally found its voice
On Saturday, April 26, hundreds of demonstrators in downtown Tel Aviv stood together in complete silence, holding portraits of Gazan children who have been killed since Israel shattered the ceasefire on March 18. The vigil coincided with the weekly anti-government protests, and as thousands made their way to the scheduled rallies at Hostages Square and Begin Bridge, they passed by the quiet display.
Some people stopped and got closer — only then realizing that the images were of Palestinian children. Others already recognized the display from previous weeks. A few protesters set aside their Israeli flags and joined the vigil, which did not include slogans or signs. Two women stopped in front of the demonstrators, teared up and embraced.
At first glance, the silent display of photos — a simple act to make space to mourn Gazan children — would seem unremarkable. But in light of the Israeli public’s general indifference to the destruction of Gaza, these vigils, which have been held since March 22, have managed to begin to crack the wall of apathy.
They also stand out against the backdrop of a near total absence of images from Gaza in Israeli media and the public space over the past year and a half...
I don't understand this obsession with gendered bathrooms. We are all just going to private stalls to relieve ourselves.
Not sure why it matters what my or your genitalia look like if no one (including the person defecating in the other 75% of relief experiences) is going to see it while I am/ they are in there, and certainly no one is going to see our birth certificate gender marker while in there, so, really, WTF is up with this obsession?
Ich habe schon heute die Dachfenster von innen (im Außenbereich halten hier sie nur wenige Tage) mit Silberfolie (Rettungsdecken) bespannt. Die letzten Jahre haben gezeigt, dass dies bei mir wirklich eine ganze Menge bringt.
_(Bildbeschreibung: Ein mit Silberfolie (Rettungsdecke) bespanntes Dachfenster.)_
there seems to be a lot of confusion about the distinction between intelligence and consciousness, and sentience.
i hear a lot of you squawking and coping and seething about how LLMs and machine learning neural networks aren't intelligent but you will be forced to clarify these distinctions shortly as it becomes increasingly absurd to try to mash these concepts together
so continue to cope and seeth for as long as you can. that won't be much longer
just be warned it's possible to have intelligence without emotion, without conscioussness or sentience. we're not saying that makes it alive, or human, or capable of emotion, but machine intelligence exists and is capable of reasoning. reasoning is an extension of logic which computers excel at. learn the difference.
essentially, all arguments that machines can't learn and can't be intelligent are desperate attempts at denial, coping and seething, and projection- which you can get away with for now but not much longer
… und tust immer noch dein #Ding. Erstaunlich, vor #Ostern fuhr man noch durch öde #Felder und jetzt plötzlich leuchtet und duftet es überall. Ich mag dies.
Jetzt 'n #Kaffee und dann bei entspannten 10°C auf's #Rad. Dies genieße ich schon, auch wenn ich weiß, dass dringend #Regen her muss!
“No Rights Reserved” CC0 enables scientists, educators, artists and other creators and owners of copyright- or database-protected content to waive those interests in their works and thereby place them as completely as possible in the public domain, s…
Mike Robinson, Patrick Henningsen and Mark Anderson with Friday's UK Column News.
Sources: www.ukcolumn.org/video/uk-column-news-2nd-may-2025
00:26 Constitution: Right to Jury Trial Faces Erosion
07:01 Gaza Aid Ship Hit by Drone Strike in Internatio…
Folks, let me tell you about these LOSERS who think today is Friday - May 2nd, 2025 is CLEARLY a Thursday! These people - not smart, very low IQ, probably the same clowns who said "Russia, Russia, Russia!"
Many people are saying - very stable geniuses - that this is FAKE CALENDAR propaganda from the Radical Left! They can't even get the DAY right - PATHETIC! Just like when Sleepy Joe tried to claim Election Day was rigged - WRONG!
The Lamestream Media won't report the TRUTH! But your favorite President knows - it's THURSDAY, a BEAUTIFUL day to MAKE AMERICA GREAT AGAIN! 🇺🇸
Some RINOs are saying "Mr. President, check your calendar" - SAD! I have the BEST calendar, folks, a GOLD-PLATED Trump calendar, and it says THURSDAY!
Why does it take an executive order to stop illegals from receiving SS when it is in fact a constitutional precedent, and is already set down in the SS Act?
The fact that President Trump has to write Executive Orders for something that is law and/or common sense (the EO on 2 biological sexes) is ridiculous.🙄
In what universe does it make sense that the President of the United States has to sign an executive order to stop illegal aliens from receiving Social Security…
Tonight on Jesse Watters Primetime (May 1, 2025): A can't-miss exclusive interview with Elon Musk. From the future of AI and robotics to censorship, media bi...
Danish twin study found people with large tattoos (bigger than palm-sized) had 2.73 times higher rate of developing lymphoma and 2.37 times higher rate of skin cancer.
Tattoo ink particles migrate through the body to lymph nodes and other organs, potentially causing chronic inflammation that may increase cancer risk
#Israël croyait dissimuler la #Nakba sous des pins — voilà qu’ils flambent. Ce qui se consume aujourd’hui, c’est l’illusion d’une forêt née sans violence. Le vent chaud d’un printemps en feu ravive la mémoire enterrée sous les parcs. Les arbres se taisaient, mais la terre parle.
Les forêts qui ceignent aujourd’hui #Jérusalem brûlent. Le vent porte l’odeur du pin calciné, et avec elle monte, dans les hauteurs d’un printemps déjà étouffant, le parfum âcre d’une vérité refoulée. Ces incendies, que l’on dira naturels ou accidentels, réveillent pourtant une mémoire enfouie, carbonisée sous les cendres de l’Histoire.
Car ces forêts ne sont pas anciennes. Elles ne sont pas nées du sol, mais imposées à lui. Elles sont le fruit d’un projet politique, d’un acte de recouvrement : celui d’un monde détruit. Sous les pins qui flambent gisent les ruines de centaines de villages palestiniens rasés en 1948, au lendemain de l’expulsion de plus de 750 000 hommes, femmes et enfants. Cette #colonisation n’a pas seulement vidé la terre de ses habitants ; elle a tenté d’en reconfigurer le visage.
Dès sa proclamation, l’État israélien s’appropria plus de 250 000 acres de terres, déclarées « abandonnées » par ceux-là mêmes qui avaient expulsé leurs propriétaires. Peu après, ce chiffre grimpa à 600 000 acres, transférés en grande partie au Jewish National Fund ( #JNF) — non pour restituer la terre, mais pour la redessiner, la replanter, la renommer.
Créé en #1901, le JNF, bien qu’enregistré comme organisation caritative dans plusieurs pays occidentaux, fut le bras foncier du projet sioniste. À travers les fameuses boîtes bleues distribuées dans les synagogues et foyers de la diaspora, il collectait les dons nécessaires pour l’achat de terres, leur clôture, leur réinvention. Ces boîtes, devenues objets quasi liturgiques, sont encore évoquées avec émotion dans les discours des figures politiques américaines : #Kamala Harris, lors de sa campagne, les rappela avec fierté devant le parterre conquis de l’ #AIPAC — comme si la mémoire d’une collecte justifiait l’effacement d’un peuple.
Moins de 4 % de la #Palestine historique avaient été acquis légalement avant la Nakba. Ce fut par la #dépossession massive, ensuite, que le JNF s’enrichit. Le vert devint une arme. Le slogan disait : « redonner vie au désert ». Mais la terre n’était pas vide ; elle avait été vidée. Le reboisement camouflait les ruines, effaçait les traces, transformait les décombres en parcs. L’American Independence Park, élevé sur sept villages rayés de la carte, en est le symbole. L’arbre choisi — le pin européen — trahissait l’intention : non pas s’enraciner dans la Palestine, mais l’européaniser. Substituer au Levant millénaire une carte postale venue du nord.
Ce paysage artificiel, ce greenwashing avant l’heure, fut une opération d’esthétique politique, un camouflage par le vivant. Planter des arbres pour étouffer les voix. Offrir des « poumons verts » à une terre dont on avait arraché le cœur. Derrière les campagnes de dons, les réclames aux visages célèbres — #Sinatra, #Taylor, #Harris — se dissimulait une dépossession patiente, méthodique, obstinée. Aujourd’hui, le feu remonte à la surface ce que les arbres avaient cru dissimuler. Les pins brûlent mal, mais ils brûlent. Et ce qui se consume n’est pas seulement un paysage, mais le masque d’une histoire. Une #histoire de substitutions, de silences imposés, de mémoire défigurée.
Derrière chaque parc, chaque forêt, chaque sentier tracé à travers ces collines fumantes, il y a une absence. Une promesse non tenue. Une injustice en cours. Les flammes qui entourent Jérusalem rappellent — peut-être malgré elles — qu’on ne déracine pas impunément un peuple. Et que la terre, tôt ou tard, finit par parler.
Mohamed El Mokhtar Sidi Haiba est analyste politique et social, passionné par les dynamiques géopolitiques et les imaginaires postcoloniaux en Afrique et au Moyen-Orient. Ses articles ont été publiés dans Middle East Eye, The Palestine Chronicle, Third World Resurgence, Al Ahram Weekly, et Morocco News. Article paru dans le club mediapart
As fires rage, Israel has declared a national emergency. And it has requested assistance from other countries as it attempts to extinguish the rapidly spreading blazes. In fact, the Jerusalem District Fire Department Commander, Shmulik Friedman, said this was “perhaps the largest fire ever in the country.” Several neighbourhoods have been evacuated around Jerusalem. And the main highway was shutdown while many people abandoned their vehicles and fled on foot. Unsurprisingly, notorious war criminal, Itamar Ben Gvir, is blaming Palestinian Israelis for setting them. Even if this is true, these wildfires would never have taken off with this speed and ferocity unless there was something else going on. Years ago, I read how the Jewish National Fund planted trees over the ruins of Palestinian villages following the Nakba. Villages that had been violently emptied of their inhabitants by Zionist militias. It was a project that aimed to obscure the ethnic cleansing of Palestine as well as prevent any chance of return for refugees, a right under international law. But the JNF did not plant indigenous trees. They planted trees they thought would look more European, severely impacting native biodiversity and increasing the risk of wildfires in an ever warming climate. And this underscores the ultimate failure of any colonial settler project. You cannot claim indigeneity and then attempt to expunge any trace of indigenous life from the land without grave consequences. As fires consume parts of Israel, it continues to reign death down on Gaza. Tens of thousands of civilians, including thousands of children, have been buried under rubble, blown apart and burned to death. Millions face starvation imposed by Israel. Gaza has been turned into a graveyard. So, it may be difficult to muster up any sympathy for the perpetrator as it battles these wildfires. One could only hope that more Israelis would make the connection. That they would see and understand the consequences of decades of ethnic cleansing, apartheid and now genocide. The colonial settler project has always been built on lies. And deadly ones. Even the land understands this. kennorphan.substack.com/p/even…
Arbeite am 2024 #Pastafari Sticker für den Türrahmen - soll als Sticker mit zum #37c3 @c3stoc. Überlege noch, welche Version des #FSM ich nehme, und wie ich es platziere. Was meint ihr?
Attached: 1 image
Für meine lieben Mit-Pastafari (Gepriesen sei das FSM!) hab ich den 2023 Aufkleber für den Türrahmen schon mal vorbereitet.
Das Vektorbild findet ihr unter https://pastebin.
Ich finde die erste Variante am besten, zumindest wenn sie groß genug ist, dass das FSM lesbar bleibt. Wenn das nicht passt, würde ich die Zeichnung aus dem Schriftzug nehmen und irgendwo daneben/darunter stellen. Dann passt der Schriftzug besser zum "klassischen", und ein FSM reicht darin. ("F+S+M"+noch ein gezeichnetes?) Und ich würde in Gedenken des "guten" alten BTX, das ja auch im CCC-Logo weiterlebt, Stern und Raute tauschen (*FSM#).
TechLinked tagged products below. Learn more Big Nerd Gaming T-shirt Medium | Linus Tech Tips $29.99 lttstore.com/products/big-nerd-gaming-t-shirt?variant=41321350332519&country=US¤cy=USD&utm_medium=product_sync&utm_source=google&utm_content=sag_organic&utm_campaign=sag_organic&srsltid=AfmBOooUABve-gDEk58F1LLtfmSCAY4oC07rboiPYdi0F1EN_txOPFKYqwE Join a new generation of browser! Check out Opera for free today using our link: opr.as/Opera-browser-techlinke…
Timestamps: 0:00 why do they have to fight tho 0:15 YouTube tests blurred thumbs 2:04 TSMC limits US involvement, tariff news 3:24 Meta AI app, Wikipedia AI, etc 5:48 Opera! 7:00 QUICK BITS INTRO 7:07 Switch dual game loophole closed 7:40 Android 16 UI, Sidephone 8:17 Google Search in danger 8:55 Raw Ring
Join a new generation of browser! Check out Opera for free today using our link: https://opr.as/Opera-browser-techlinked NEWS SOURCES: https://lmg.gg/MUw6e► ...
I. Critical Power Protection Solutions for Singapore Organizations
For businesses relying on consistent power to safeguard critical systems, understanding the fundamental differences between an uninterruptible power supply Singapore and a backup generator is essential for operational continuity. While both technologies aim to maintain operations during power interruptions, they serve distinct purposes and offer different advantages for protecting sensitive equipment.
1. Immediate Protection Through UPS Technology
An uninterruptible power supply company in Singapore typically provides systems that deliver instantaneous power through battery backup. When a power failure occurs, the UPS automatically switches to battery mode, ensuring that power remains available without interruption. This immediate response prevents sensitive equipment like servers, computers, and medical devices from shutting down unexpectedly, which could otherwise result in data loss or system malfunction.
Professional uninterruptible power supplies integrate seamlessly with structured network cabling to create comprehensive protection for technological ecosystems. Companies like Comnet Systems Pte Ltd specialize in designing these integrated solutions that ensure power protection extends throughout an organization's infrastructure, from data centers to operational technology systems supporting core business functions.
2. Extended Power Through Generator Solutions
Backup generators operate differently by burning fuel such as diesel, propane, or natural gas to generate electricity when the main supply fails. While generators typically require several seconds to minutes to activate, they can provide power for much longer durations, from days to weeks, depending on fuel availability. This makes them ideal for scenarios where extended power outages are anticipated.
II. Application Differences Between UPS and Generator Systems
1. Critical Applications for Singapore Uninterruptible Power Supply
UPS systems prove essential in environments where even milliseconds of power loss can cause significant issues:
IT infrastructure requires Singapore uninterruptible power supply solutions to protect servers and network equipment from data corruption that can occur during even the briefest power interruptions. Healthcare facilities depend on uninterruptible power to maintain life-supporting equipment functionality during critical procedures. Financial institutions implement UPS systems to prevent transaction failures and data loss during power fluctuations.
The implementation of proper structure cabling alongside UPS technology creates a robust foundation for these critical applications. Professional it structured cabling ensures power distribution pathways are optimized throughout the facility, maximizing the effectiveness of protection systems.
2. Appropriate Generator Applications
Generators serve best in scenarios where some activation delay is acceptable:
Industrial facilities can maintain manufacturing processes during extended outages once generators activate. Emergency services, including hospitals, rely on generators for long-duration power to support HVAC, lighting, and critical departments. Commercial buildings maintain essential systems during prolonged outages, including security equipment like CCTV camera networks that require consistent power.
III. Integration Considerations for Complete Power Protection
1. Creating Comprehensive Power Continuity Solutions
Most organizations benefit from implementing both technologies as complementary components of a resilient power strategy. The uninterruptible power supply immediately protects sensitive equipment during the critical seconds before a generator activates. Once operational, the generator provides extended power for the broader infrastructure.
This integrated approach requires careful planning of a structured cabling system architecture to ensure proper power distribution throughout the facility. A professional, structured network cabling design accommodates both immediate UPS protection and longer-term generator power, creating redundant pathways for mission-critical applications.
2. Expert Implementation for Maximum Protection
When selecting power protection solutions, organizations should partner with experienced providers who understand the specific requirements of their operations. Leading uninterruptible power supply companies in Singapore, such as Comnet Systems Pte Ltd, provide customized solutions that address both immediate protection needs and long-term operational resilience.
By understanding the distinct advantages of UPS systems and backup generators, Singapore organizations can develop comprehensive power continuity strategies that protect critical infrastructure, maintain operational integrity, and demonstrate technological leadership. In today's interconnected business environment, this integrated approach to power protection represents a fundamental component of organizational excellence and sustainable operations.
Postmodernizm, post-Kemalizm ve ötesi: Eleştirinin patikaları - Gökhan Şensönmez, Ali Açıkgöz
İlker Aytürk, post-Kemalizm ve post-post-Kemalizm tartışmalarına temel teşkil eden makalesinde,[1] postmodernizmin, post-Kemalizm’i etkileyen en önemli uluslararası akım olduğunu söylüyor. Karşılaştırma içinse post-Siyonizm örneğini seçiyor. Fakat kanımızca, postmodernizm yalnızca post-Kemalizm’e etkisiyle değil, özellikle eleştirel düşünce çerçevesinde geçirdiği tarihsel dönüşüm açısından da kıymetli bir örnek teşkil ediyor. Bu makale, tekil düşünürleri aşan; lakin sorulan sorulara, girilen düşünsel yollara, kabulleniş yahut reddiyelere az çok etki eden, bir diğer tabirle paradigmatik nitelik kazanmış, zamanla bayağılaşmış ve eleştirelliğini tüketmiş iki düşünceyi bir arada tartarak eleştirinin “yeni” biçimini ve gidişatını tartışma çabasıdır.
Jean François Lyotard 1979’da yayımlanan kitabında modernizmi kendini bir üst anlatı ile meşrulaştırmak, postmodernizmi ise üst anlatılara karşı şüphecilik yahut inançsızlık olarak tanımlamıştı.[2] Özellikle modern bilim meşruluğunu nihayetinde kendi dışında kalan politik ve felsefi anlatılarda buluyor, bilimin eleştirelliği bu anlatılara dokunmuyor yahut dokunamıyordu. Basitçe örneklemek gerekirse, Karl Popper’ın kuramların yanlışlanabilirliğinde bulduğu temel bilim ilkesi, bu ilkenin bizzat kendinin de yanlışlanabilir olmasını gerektirmiyordu. Bu ve bunun gibi “bilimsel dogma”ların ortaya döküldüğü postmodernizm, eleştirel bakışın sınır tanımadığı yeni bir evre olarak ortaya çıktı.
Modern bilim, ilerleme (terakki/progress) vizyonuyla, özgür özne olan insanın düşmanı olarak kalıpçılığı, gelenekçiliği, dogmatik düşünceyi ve özellikle Fransa’da dini ve kiliseyi hedef tahtasına oturtmuştu. Kant’ın meşhur tabiriyle, insanın bilme cüretiyle olgunlaşma safhasına geçtiği bir dönem olan Aydınlanma ile birlikte, düşünce eleştirel olduğu sürece doğanın yahut Tanrı’nın koyduğu sınırları önce anlamak sonra da aşmak için biricik yöntem olarak görüldü. Marx, Arnold Ruge’ye yazdığı mektupta yapılacak şeyin “her şeyi acımasızca eleştirmek” olduğunu yazdı. Eleştiri, insanın özgürleşmesinin önüne çıkan tüm engelleri devirecek, onu sınırlayan her şeyi aşmasını sağlayacak bir yaklaşım olarak benimsendi.
Postmodernizm ise modernitenin hâkimiyet kurduğu dönemde eriştiği statüye yine eleştirel bir tepki olarak ortaya çıktı. Modernizm insanı özgürleştirme serüveninde dünyanın geri kalanına şaşı kalırken, modern bilgi ve pratikler, kolonilerdeki ve fabrikalardaki sömürüyü azami dereceye çıkarmaktan; çarşıyı pazarı türlü metayla doldururken, en etkili yok etme silahlarını üretmekten de geri durmadı. II. Dünya Savaşı’nın yarattığı yıkım ve 68 kuşağının rüzgârı, postmodernist eleştiriye gereken itkiyi sağladı. Modern devletler yeni baskı ve kandırma mekanizmaları keşfederken, yeni düşünürler de Nietzsche’nin sivri dilini keşfetti. Artık, insanın özgürleşmesi gibi üst anlatılara şüpheyle yaklaşılacak, eleştiri bu kez çıktığı noktaya, yani modernizmin kalıplaşan, dogmalaşan prensiplerine yönelecekti. Postmodernist eleştiri, formların özgürce bozulduğu sanat, edebiyat ve mimari gibi alanların yanında sosyoloji, psikoloji, tarih, siyasetbilimi gibi sosyal ve beşeri bilgiler bölümlerinde kısa zamanda popülerleşti ve bu alanlarda çok sayıda çalışmayı etkiledi. Belli bir ölçüde siyasallaşmanın sonucunda Aydınlanma, rasyonel düşünce ve bilim, baskıcılık ile beraber anılır oldu. “Hakikat, akıl, varlık, insanlık, emek” gibi kavramların karşısına “yapısökümü, ötekilik, kimlik, madunluk” gibi kavramlar konuldu. Postmodernizm içinde belli kimliklere dizinli kavramlar, tözcülüğün dışlanmasına rağmen değerli kılındı. İşçinin yahut insanın özgürleşmesi, insanın dünyadaki varlığının koşullarının iyileştirilmesi, aklın ve bilimin ilerlemesi gibi üst anlatılar, sundukları hakikat ile birlikte artık eleştirel bakışın hedefiydiler. Postmodernizmin başlangıçtaki yekpare anlatıya karşı gelişen ve farklılıklar içinde olsa dahi anlama ulaşmaya çalışan eleştiri çabası, kimlikler çerçevesine tutunan çokpare bir anlam reddiyesine dönüşmüştü.
POST-KEMALİST ELEŞTİRİNİN POSTMODERN İZDÜŞÜMLERİ
Post-Kemalizm’i postmodernizm ile birlikte düşünmek pek de zor değil. Nihayetinde, post-Kemalist düşüncenin “Kemalist-modernist” eşlemesi ve bu kapsamda Türkiye’deki asıl vakayı “Kemalist modernleşme” olarak görmesi bu iki eleştirel akımı belli noktalarda ortaklaştırıyor. Tarihsel olarak bakıldığında ise, doğduğu 1980’lerde post-Kemalizm, özellikle Amerikan akademisinde yerleşen postmodernizmle, yalnızca eleştirdiği mefhumun modernist niteliğini aşmaya yönelik bir bağ kurmuştur. Post-Kemalizm’in de düştüğü çıkmazlara gelmeden, yahut Tanıl Bora’nın Marx’tan ilhamlı tabiriyle “eleştirinin eleştirisi”nden[3] önce, bu akımın bize temelde ne söylediğine kulak vermek ve postmodernizmle kurduğu bağı karşılaştırmalı bir perspektifle ortaya koymak gerek.
Foto: Hüseyin Türk
Kabaca, post-Kemalizm’e göre Kemalizm, radikal bir modernleşme projesi olarak modernleşmenin tek yolunu Batılılaşmada görmüş, ülkeyi geri bıraktığı düşünülen din temelli düşünceye karşı agresif bir laiklik politikası gütmüş, çok kültürlü ve çok etnisiteli toplumu milliyetçi uygulamalarıyla tektipleştirmiş, pozitif bilimlere, dolayısıyla “evrensel doğru”ya adanmış ve Mustafa Kemal Atatürk’ün karizmatik liderliğinde sembolleşmiş yekpare bir ideolojidir. Bu açıdan, post-Kemalizm’in üzerine en çok bilgi ürettiği tarihsel dönemin, Türkiye’nin aceleci modernleştirme pratiklerinin yoğun ve iktidar öznesinin berrak olduğu tek partili dönem olması garip değil. Bu dönem, pek çok açıdan örtüşen, modernizmin içerisinde de benzer şekilde bulunan, ancak çeşitli nüanslarıyla öne çıkan üç temelde eleştirildi.
Bunların başında, Kemalizm’in Aydınlanmacı bir ideoloji olduğu teşhisi geliyor. Kemalizm’in Aydınlanmacılık iddiası şüphesiz beraberinde getirdiği evrenselcilik, akılcılık ve ilerleme söylemi ve özellikle tek partili dönem eğitim politikaları ile ilgiliydi. “Modernleşme eleştirisi” söylemi ile post-Kemalizm, bu Aydınlanmacılığın ilerleme getirmek bir kenara dursun, bunun toplum ve muhalefet üzerinde “gericilik” kılıcının sallanmasına yarayan bir tür ideolojik argüman olduğunu vurguladı. Akılcılık, bilim ve ilerleme, bir üst anlatı olarak Kemalizm’in bir yandan kendini meşrulaştırmak, öte yandan toplumun kendi kültürünün tepeden inmeci bir şekilde değiştirilmesi için birer araçtı. Postmodernist eleştiri Avrupa’nın tekelleştirdiği modernliği; başka olan, otantik modernlik biçimleriyle ikame ederek çoğullaştırmayı vazife edinmişti. Bu bağlamda, post-Kemalizm de Türkiye’de Kemalist modernleşmenin dışarda bıraktığı, ötekileştirdiği kimlik ve ideolojilere modernlik atfederek kalıpları kırmayı amaçladı.
İkinci eleştiri odağı Kemalizm’in toplumu ulus inşası yoluyla tektipleştirmesi üzerinde hayat buldu. Özellikle erken Cumhuriyet kendi kalıplarına sığmayanları törpülerken, kalıba hiç uyduramadıklarını kamusal alandan hatta milli sınırlardan dışlamıştı. Örneğin, her tür etnisiteden Müslümanlar bir yandan Türklük kazanında kavrulurken, İslâm özel alana itilmiş, öte yandan gayrimüslimler yaşadıkları toplumun mozaiğinden koparılmıştı. Osmanlı’nın çok kültürlü mirası hızla bir kenara bırakılmış, her toplumsal alanda tektipleştirme uğruna yerellik ehlileştirilmiş ya da yasaklanmıştı. Bunun sonucu olarak da modern bireyleri değil çoğunluğu ve modern toplumu ön plana çıkartan bir siyasi kültür insanlara dayatılmıştı.
Üçüncüsü, Kemalizm’in bilimsel görüntüsünün altında gizlenen dogmalarının varlığıydı. Modern eleştirinin kendini eleştirmede girdiği çıkmazın nüveleri, Kemalist modernleşmenin de içinde elbette ki olacaktı. Zaten böyle aceleci bir değişim hareketinde bilim, olsa olsa baskının ve tektipleştirmenin bir aracı olarak işlevsel bir görev görebilirdi. Toplum kendisine tamamen yabancı fikirlerin/davranış kodlarının/kültürel öğelerin dayatılması ile yeniden şekillendirildi. Siyasal alanda ise Kemalizm, temelde demokratik bir dönüşümden çok tepeden inmeci bir modernleşme hareketi, belirli bir bürokratik zümrenin iktidarını korumaktan başka bir işlevi olmayan, eleştiriye kapalı bir ideolojiydi. Bu duruma ses çıkartanlar susturuldu, hapsedildi, sürüldü ya da öldürüldü. Özgür tartışma ortamının yokluğunda, Türkiye’de sivil toplumun oluşumunun önü kapatıldı.
Buraya kadar yapılan özette dikkat edilmesi gereken nokta, post-Kemalist “anlatının” tek tek kişilerin ortak olarak kabul ederek yaptığı bir tekil söylem değil, kişileri aşan paradigmatik bir özellik kazanmasıdır. Bu paradigma 1990’lar boyunca ortak yayın platformları, kitap çalışmaları, hatta belgesel çalışmalar ile kamusal yaygınlık kazandı. 2000’lerde ise artık medyanın genelinde post-Kemalist kamusal entelektüeller kilit roller edinmişti. Zaman içinde post-Kemalizm’in akademik bir paradigmadan kamusal paradigmaya dönüşmesi ile argümanlar gitgide kendini tekrar etmeye başladı. İktidarın yargılamalar ve referandumlar ile sürece dâhil olmasıyla birlikte entelektüel bir sorgulamadan çok, siyasi bir hesaplaşmaya dönüştü. 2013’ten sonraysa bu iki tavır arasında kesin bir yol ayrımı yaşandı.
Hikâyenin bu kısmı da, postmodernizmin izlediği yola epeyce benziyor. Başlangıçta Fransa’da 1960’larda egemen paradigma olan “yapısalcılığa” çeşitli alanlardan yönelen eleştiriler ortak platformlar ya da çalışmalar ortaya koymamıştı. Lakin yapısalcılığı aşmak isteyen düşünürler kısa zamanda Amerikan sosyal ve beşeri bilimlerinde popülarite kazandı. Öyle ki Fransa bağlamında gerek bölüm farkları gerekse de fikirlerinin çeşitliliği sebebiyle pek de yan yana durmayan bu eleştirel düşünürler, Amerikan akademisinde “postyapısalcılık” ya da daha popüler adıyla “postmodernizm” gibi tek bir etiketin altına toplanmış ve daha çok tek bir mercekten okunmuştu.[4] Bu okumanın etkileri çeşitli akademik tartışmalarla değişik zamanlarda gündeme gelse de günümüzde bilhassa “post-hakikat” kavramı çevresinde çok daha yoğun bir tartışma açılmış gibi görünüyor. ABD başkanı seçilen Donald Trump’ın yönetim tarzı ve söylemleri postmodernizmin Amerikan siyaseti ve akademisine bıraktığı miras etrafındaki tartışmaları da alevlendirmişe benziyor.[5] Karşılaştırmalı açıdan, iki kamusal tartışma ortamı arasındaki önemli bir fark, Türkiye’de 1980’lerden 2020’ye kamusal tartışma alanları hâlâ tehditler, saldırılar, cinayetler ile kirlenmişken, Batı’da postmodernizm üzerine tartışmaların yaşandığı kamusal alanların görece daha özgür olduğudur. Özellikle, post-Kemalizm’in doğduğu ortamın da aynı bugünkü gibi eleştirelliğe kapalı oluşu, bu düşünce akımının başlangıcındaki cesur nüveyi göz önüne getirmeyi gerektiriyor.
BAYAĞILAŞMA VE ELEŞTİRELLİĞİN KÖRELMESİ
Post-Kemalizm başlangıçta sol düşünce kökenli akademisyen ve düşünürler arasında Türkiye Cumhuriyeti’nin demokratikleşme sorununa çözüm arayan, 12 Eylül darbesi sonrası dönemde toplum-siyaset ilişkilerinde görülen sorunların Türkiye Cumhuriyeti’nin kurulduğu döneme atıfla eleştirilmesi temeline dayanan bir düşünce ekolü olarak ortaya çıktı. İttihat ve Terakki ve sonra da CHP hükümetlerinin siyaset, kimlik, vatandaşlık, toplumsal cinsiyet ve insan hakları politikalarının eleştirilmesine yoğunlaşan araştırmacılar, ortaya yeni ve önemli sorular attılar. Temel amaç bu dönemin kişi ve sembolleri üzerinden yaygınlaştığı düşünülen dogmatik, otoriter siyaset ve totaliter toplum politikalarının eleştirilerek aşılması, böylelikle de Türkiye’de demokratikleşmenin önünün açılmasıydı.
Post-Kemalist yaklaşım yaşanan siyasi gelişmelerin ve entelektüel çevrelerde yaşanan kırılmaların etkisiyle hızla Kemalist paradigma karşısında anti-hegemonik bir nitelik kazandı. Öyle ki sosyal ve beşeri bilimlerin çok farklı alanlarında Türkiye’nin kuruluş dönemine bakarak 1980 sonrası dönemi anlayan ve açıklamalar getiren bir paradigma ortaya çıktı. Bu on yıllara yayılan süreçte önceki paradigmaların anti-demokratik ve anti-bireyci özellikleri de yekpare Kemalizm etiketi altında eleştirildi. Odağa Kemalizm’in fikri ve fiili modernizmi, akılcılık ve Batılılaşma ithalatçılığı oturtulurken, eleştirinin temel taşları da Batı’nın kendi modernleşme geçmişiyle hesaplaşmasından alıntılandı. Bu alıntılama süreci postmodern yaklaşımların etkisini hissettirdiği Batı’daki kurumlarda eğitim gören yeni akademisyen kuşaklarının yaptığı araştırmalarla beslendi ve post-Kemalizm’in bir paradigma olarak sosyal bilimlerde egemenleşmesini sağladı. Var olan teorik araçlar, hatta bunlar kimi zaman 1980 öncesinden kalma olsa da, bu yeni “post” teorilerin ışığında yeniden yorumlandı. Bu yeniden yorumlanma sürecinde ise kimlik temelli siyasal oluşumların özüne demokratiklik potansiyeli atfedildi. Var olan bilimsel anlama araçları bu kimlikleri içerecek ve onların demokratik pozisyonunu gösterecek şekilde yeniden yorumlandı. Bu yüzden zaman içinde kavramların bağlamlarından yer yer koptuğu, yer yer içlerinin boşalıp tamamen başka anlamlarla yeniden doldurulduğu ve bunun bir ölçüde de siyasi bir tavır olarak yapıldığı görülüyor. Hatta diyebiliriz ki, bu siyasi tavır 2002 sonrasında başat siyasal düşünce formu haline gelmiş ve kimlik temelli siyasi cenahlar eleştiriden muaf tutulmuş, iğne de çuvaldız da ısrarla geç Osmanlı-Erken Cumhuriyet döneminin aktör ve siyasi gruplarının “ideolojisine” batırılmıştı. O kadar ki yeri geldiğinde Kemalist/Atatürkçü addedilmek veya öteki olarak görülmek, fikirlerin ve görüşlerin okunmadan, olumsuz ya da olumlu anlamda etiketlenmesine ve sorulan sorularla (bazen hiç soru dahi sorulmadan) verilen cevapların tektipleşmesine yol açtı. Sonuç olarak, dogmatizmi kendine hedef almış düşünce insanlarının fikirleri ile bu fikirlerin entelektüel sermayesini kamusal ve siyasal ortamlarda harcamaya yönelik postmodern pastişler arasındaki makas artık Kuhn’un “paradigma kayması” dediği türden bir arayışı gerektirecek kadar açıldı. Post-Kemalist akımın başlangıcındaki eleştirel tavır, hem akademik hem de akademi dışı aktörler elinde, siyasi araçsallaştırmalar doğrultusunda bayağılaştı. Paradigmatik olarak yaşanan bu bayağılaşmaya üç örnek sunmak istiyoruz.
Var olan modellerin tahrifi: Şerif Mardin’in Osmanlı’da/Türkiye’de modernleşme sürecini anlamak için ortaya atılan merkez-çevre çerçevesi özellikle 2002 sonrası hızla farklı kimlik kategorilerinin indirgenmesi için kullanılan bir üst-ikili-karşıtlığa dönüşmüştü.[6] Onur Bakıner’e göre bu ikili karşıtlık, Mardin’in bu ikili çerçeveyi çeşitli olası toplumsal ikiliklerden sadece bir tanesi olarak kurmasının çok ötesinde anlamlandırıldı. Bu, sebep-sonuç ilişkisi okuması yapan çeşitli akademisyen, gazeteci ve siyasetçilere göre birtakım konularda tek sebepti: “Laik-dindar”, “otoriter-demokratik”, “elitist-halkçı/popülist”, “asker-sivil”, “seçilmemişler-seçilmişler”, “zengin-fakir”, “çoğunluk-azınlık”, “devlet-toplum”, “devletçi-piyasacı”, “üniterist-gayri üniterist”[7] gibi ikiliklere uğrayan bu mutlak açıklayıcılık, kimi entelektüellerce de “beyaz Türkler-siyah Türkler” karşıtlığına kadar getirilmişti.[8] Postmodern kimlik vurgusu ışığında merkez-çevre çerçevesi Türkiye’de toplum ve siyaseti anlamak için bir araç olmaktan çıkartıldı. İçindeki teorik nüanslar kaybettirilerek, modeli yanlışlayan ampirik örnekler görmezden gelinerek, vaktiyle neden çok kültürlü ve kimlikli bir ülkenin kurulmadığını açıklamak ve bu durumun nasıl aşılacağını göstermek adına bu yaklaşıma dogmatik bir değer atfedildi.
Var olan eleştirilerin tahrifi: Kavram genleşmesinin yekpare bir Kemalizm karşısında çok parçalı kimlikler halinde tezahürünü tam olarak anlayabilmek için bu genleşmeye paralel bir gelişme sergileyen İdris Küçükömer’in entelektüel mirası üzerindeki tartışmalara bakmak yararlıdır.
Küçükömer’in asıl olarak 1968 sonrasında sol içi hizalanmaya dair nüveler[9] taşıyan Düzenin Yabancılaşması: Batılaşma eseri, özellikle belli bölümleri Kemalizm ve modernleşme eleştirisi olarak görülen “sağ-revizyonist” bir tarih anlatısının kaynağı olarak sunulmuştu.[10] Bu durum sadece sağ Küçükömer yorumcularına atfedilecek bir durum da değildir. Murat Özyüksel, Küçükömer’in tezlerinin tabiri caizse nasıl çarpıtıldığını hem sol hem sağ görüşlü yazarların metinleri üzerinden detaylı bir şekilde ortaya koymuştur.[11] O kadar ki Düzenin Yabancılaşması’nda var olmayan ifadeler varmışçasına kitabın kapağına kadar taşınmıştı.
[12]Gerçekten de Küçükömer’in kitabı kapağına bakarak yargılandığında sanki “sol/gerici/laik” ve “sağ/ilerici/İslâmcı” ikilikleri anlatılıyormuşçasına bir bağlamdan kopma ortaya çıkıyor. Dolaşıma sokulan fikirler bir yandan başka bir politik amaca hitap eden; ancak Küçükömer’in de orijinal bir düşünür olarak hürmet gördüğü postmodern bir pastişe dönüşüyor. Başından beri “ortanın solunda olmak” üzerinden gericilik olarak kodlanan Kemalizm artık tarihsel, hatta genetik bir yapı arz etmekte, Türkiye’de sivil toplum ve demokrasinin gelişimini engellemektedir; öte yandaki ilerici “İslâmcı halk cephesi” ise özü itibariyle demokratiktir ve ilericidir, çıkarımı yapılıyordu.
Eleştirinin kimlik siyasetinin gölgesinde aksaması: Türkiye’de post-Kemalist eleştiri, bu kavram setlerinin yeni akademik ve politik anlatıların eleştirel düşünce temelinde bir tür “kefalet siyasetine” kapı aralanmasıyla aksamıştır. Örneğin, akademisyenlikten siyasete, oradan da 2016 öncesinde başbakanlığa gelen Ahmet Davutoğlu’nun dış politika ve “medeniyet” üzerine fikirleri uzun bir süre eleştirel süzgeçten geçirilmemişti. Bunun önemli bir sebebi, Davutoğlu’na İslâmî düşünür kimliği sebebiyle, dönemin koşulları içerisinde kefil olunurken, eserlerinin okunmaması olabilir mi?[13] Hâlbuki akademik geçmişi her fırsatta hatırlatılan ve övülen bir politik figürün fikirlerinin farklı eleştirel süzgeçlerden geçirilmesinin sosyal araştırmacılara siyasal İslâm’ı anlamak açısından gösterebileceği hiç mi bir şey yoktu? Post-Kemalizm, eleştirelliğinin sınırlarını aynı postmodernizmin kendi bağlamındaki kimliklere yapmadığı gibi, Kemalist modernizmin ötekilerini kapsayacak şekilde genişletmemiş, demokrasi potansiyeli görülen aktörler hakkında meraksız kalmıştı.
Kısacası başlangıçta eleştirel kavramsal araçlar olarak ortaya atılan bazı bilimsel kavram setleri, zamanla basmakalıplaştılar ve açıklayıcılıkları arttıkça eleştirelliklerini yitirdiler, katılaştılar. Sürekli kendini tekrar eden ikili karşıtlık anlatıları, bu kavramların yanlışlanarak eleştirel güçlerinin yeniden kazanılmasını da engelledi. Hâlbuki bu kavram setlerini ortaya atan Şerif Mardin gibi düşünürler zaman içinde bu kavramlarla gerektiğinde hesaplaşmaya girişebilmişti. Dahası, yaşanan bayağılaşmaya karşı duran Nuray Mert, Mete Tunçay gibi düşünürler belki de paradigmatik seviyede yaşanan bir tür postmodern endişesizlik sebebiyle bu kavramların basit kimlik setlerine indirgenmesinin önüne geçememişti. Bu endişesizlik dışarıdan telif edilmiş teorinin, kitle iletişim araçlarının ve bugünlerde esamisi okunmayan küreselleşmenin dünya düzeninde ulus-devlet modeli aleyhinde temelden değişimler yaratacağı inancının sağladığı güvenle perçinlenmiş olabilir.
Öte yandan post-Kemalizm ve postmodernizmin temel bir farkı, araştırma odaklarının ve dönemlerinin farklılaşması. Postmodern eleştirel çalışmalar odaklarını geniş zaman dilimlerine çevirmişken, çok farklı alanlarda “kesişimsellik”, “kuir”, “beyazlık”, “madunluk”, “post-kritik”, “post-hakikat” gibi kavramsallaştırmalarla ya da tartışmalarla yeni üretimlere devam etti. Post-Kemalizm ise özellikle 2002 sonrasında, neredeyse sadece 1913-1950 arasına odaklanarak bu dönemde, sonrasında ve özellikle günümüzde her an, her yerde, her şeyi açıklayabilen; ancak tarihin öznelerini tanımlamakta yetersiz kalan, bu yüzden de soru sorma/üretme/anlama/açıklama yetilerinin de etkilendiği, postmodern eleştiriye kıyasla oldukça köreldiği bir paradigma oldu. “Kemalizm”, “resmî ideoloji”, “egemen yapı”, “vesayet rejimi” gibi kavramlar kendilerine yüklenen anlamlar arttıkça gitgide birer boş gösteren halini aldılar. Post-Kemalist anlatı dogmatizm eleştirisi ile yola çıkıp sonunda yeni soruların sorulmadığı bir dogmatizmin kurulmasına kadar varmıştı.
Aytürk’ün makalesine dönersek, post-Kemalizm sonrası akademik çalışmaların temel niteliği, dönemsel odağın erken Cumhuriyet’ten Soğuk Savaş Türkiye’sine kayması ve günümüzün uç-sağ temelli iktidarının/iktidar blokunun tarihsel kökenlerini anlamak olacak gibi görünüyor. Bu süreçte öncelikle metodolojik kriterlerin ciddiyetle uygulanması, epistemik olarak aşırı indirgemecilikten kaçınılmasına da dikkat çekiyor. Burada asıl önemli soru; yeni paradigmaların kaderinin, 1980 sonrasında Atatürkçülüğü baskıcı uygulamaları meşrulaştırmakta kullanan askerî rejimin ideolojik ve kurumsal kökenlerini arayan akımınkinden ne farkı olacağıdır. Elbette, bu sadece akademik araştırmaların farklı dönemlere yoğunlaşmasıyla aşılacak bir sorun değil. Aytürk’ün vurguladığı bilimsel standartların titizlikle uygulanması prensibi her ne kadar çok önemli olsa da kutuplaşma ortamında bayağılaşma riskini aşmak için yeterli görünmüyor. Önerimiz, yeni paradigmaların eskisini aşabilmesi için eleştirellik çerçevesinde yeni bir yaklaşıma ihtiyacımız olduğudur. Bu yaklaşım akademinin de dâhil olduğu düşünce ve tartışma mecralarının son derece daraldığı bir ortamda, post-Kemalizm ve post-post-Kemalizm taraflarındaki siperlerin terk edilmesi, hâlihazırda kırılgan olan birlikteliklerin korunması anlamına geliyor. Siperlerin terk edilmesi, post-Kemalizm’e karşı yıkıcı bir hücum niteliği kazanırsa eleştirellik açısından anlamını yitirecek ve böylelikle savaş yeni siperlerde tekrar edilmiş olacak.
Bu noktada tartışmaya postmodernitenin yıkım silahlarını bu kez postmodernizme doğrultan benzer iki örnekle başlamak yerinde olacak. Bunlardan birincisi, fizikçi Alan Sokal’ın Social Text dergisinin tam da “Bilim Savaşları” özel sayısına deney yapmak amacıyla gönderdiği ve “kuantum yerçekiminin sosyal ve linguistik bir yapı olduğu”nu iddia ettiği kurmaca makalesi çevresinde bilimsel bilgi üretiminin geldiği nokta. Bu makalenin ve daha sonra Sokal’ın çerçevesini giderek genişlettiği postmodernizm karşıtı hücumun amacı, yeni yollar aramaktan çok “kral çıplak” demekti.[14] İkincisi ise Lindsay, Boghossian ve Pluckrose’un birden fazla dergiye gönderdiği kurmaca makalelerin peşi sıra yayımlanmasıyla gündeme gelen, akademideki postmodern kimlik siyasetini eleştirmek için taktıkları isimle anılan “grievance studies” olayıdır.[15] İki karşı-saldırı dalgası da dergilerin yazı kabul kriterlerinin güçlü bilimsel kriterlere değil de kimlik siyaseti temelli kriterlere dayandığını gözler önüne seriyor. Ortaya çıkan tartışmalar yapılanın gayri ahlakiliğinden, bu “deneylerin” kontrol gruplarının yokluğunda postmodern akademiyi temsil edemeyeceğine kadar uzandı. Sonuç olarak da artık son derece banalleşmiş “pozitivist bilimciler” ve “sosyal inşacılar” arasında bir siper savaşının ötesine pek de geçilemedi. Yeni eleştirel yaklaşımın nüveleri ise bilim savaşının siperlerinden çıkmaya çalışan yahut kendi fikirlerinin de oluşmasında ciddi derecede etkisi olan bilimsel enkazın üzerine yenilerini eklemenin ötesine geçmek isteyen düşünürlerin eserlerinde mevcut.
İlk olarak, Bruno Latour eleştirinin geldiği durumu tartıştığı makalesinde, eleştirmenin içine yerleştiği “gerek putkırıcılık gerekse safiyane özgürlük inançlarını boşa çıkarmak adına” artık sadece kendisini doğrulamaya yarayan konfor alanından bahsediyor.[16] Latour’a göre eleştirel düşünce, postmodern halinde, olguları sorgulayarak ve kaygıları onların yerine yerleştirerek kendini yücelten ve aşağıda gördüklerine yukarıdan eleştirinin yıldırımlarını sallayan bir devridaim makinesine dönüşmüştü. Eleştirmeni her zaman haklı çıkartan eleştiri, bilimin altındaki zemini kaydırmış dünya ve insanlık için önemli konuların siyaseten reddi için kullanılmaya başlamıştı. Örneğin, dünyanın geleceğini tehlikeye atan bir olgu olarak “küresel ısınma”, bilimin altından çekilen zeminle birlikte “komplo teorisi” sınıfına rahatlıkla konulabilir olmuştu. Bu durum gerçek dünyadaki gerçek sorunlara dair çözümler üretmek şöyle dursun, artık bu sorunlar üzerinden beslenen siyasal aktörlerin işine gelmeye başlamıştı. Latour bu çıkmazı aşmak için epistemik düzeyde birkaç öneride bulundu: Olgular ile kaygıları ayırmak, bu ayrımı yaparken sadece olgular ya da sadece kaygıların peşinden giderek bilim yapmaya çalışmamak; inatçı bir ampirizme dönmek ve kaygıların olgularla ilişkisini çalışmak. Son tahlilde, eleştirmen saf inançlıların ayaklarının altındaki toprağı havaya kaldıran değil, toparlayıp bir araya getiren, düşünceye tartışma ortamı sağlayandır.[17] Başka bir deyişle, eleştirinin bilgi üretimi adına amacının, sadece put kırmaktan öte, aslında şeylerin bir araya gelişlerindeki kırılgan olguları ve kaygıların yönlerini göstermenin yanında, bilginin paylaşımı ve özgürce tartışılabilmesi için alan da yaratmak olduğudur.
İkinci olarak, Latour’u önceleyen ve yol gösterici bir yaklaşım, düşünceleri postmodernist yıkıcılığın önemli bir parçası haline gelen Michel Foucault’un Collège de France’daki son derslerindeki Aydınlanma tartışmasında görülebilir.[18] Foucault’ya göre eleştirinin sınırları anlama pratiğinden, sınırları aşma pratiğine evrilmeli; eleştirinin görevi ise evrensel değerlerin keşfedilmesinden çok bizi tam da burada, şu anda eylemin, düşünmenin ve konuşmanın öznesi yapan tarihselliğin farkına varmak ve onun ötesine geçmenin olanaklarını aramak olmalıydı. Latour’da olduğu gibi bilimi yeniden kurma derdine düşmese de Foucault eleştirel düşüncenin, bir teori, doktrin olmaktan çok bir karakter, bir tavır olması gerektiğini savundu. Burada bir yönüyle, Kant’ın Aydınlanma felsefesinde gördüğü cesaret, üzerindeki sınırlamaları aşmaya yönelik bir nitelik kazanıyor. Yani hem üst anlatıların hem de üst anlatı yıkıcılığının konfor alanlarını terk ederek yeni bilgi üretimine ve anlama/açıklama gayretine girişebilmeyi göze almak gerekiyor.
Post-Kemalizm’in mirası üzerine elbette uzun bir süre tartışılacak. Bu noktada amacımız, Kemalizm çevresinde gelişen tartışmayı yeniden tabulaştırmak yahut fikirleri ve tespitleri önemsiz saymak değildir. Lakin zaman neyin eleştirileceğinin tartışılmasından çok eleştirelliğin kendisini yeni bir zeminde tesis etmek zamanıdır. Ampirik ve teorik temelleri sağlam akademik araştırmaların önemi defaatle vurgulanmalıdır. Lakin tek başına bu araştırmalar artık toplumun her alanına nüfuz eden ayrıştırma karşısında yeterli olmayabilir. Olgular kırılganlıkları ölçüsünde korunmalıyken, akademinin belki de en önemli kaygısı daralan tartışma alanlarının savunulması olmalıdır. Aksi takdirde, cesur kıpırdanmaların da otoriter iktidarı çok uzun süredir besleyen karşılıklı siper savaşının ötesine geçebilmesi mümkün olmayacak gibi görünüyor. Hâlihazırda, post-post-Kemalizmleri neo-Kemalizm’le eşleme gayreti de post-Kemalizm’e karşı rövanşist tutumlar da bu konfor alanlarını terk etmeme direncini bize gösteriyor. Kemalizm ve post-Kemalizm etrafındaki sormama, merak etmeme, emin olma hali Türkiye’deki düşünsel ve eleştirel kısırlığın bir süre daha devam edebileceğine dair ipuçları veriyor. Hâlbuki eleştirilerin dikkate alınması, Türkiye’deki demokratikleşme, insan hakları, sosyal ve bireysel özgürlüklerle ilgili sorunların anlaşılması ya da kamuya anlatılabilmesi için oldukça faydalı olabilir. Yeni sorular ve sorunsallar, önümüzdeki sorunları aşabilmek için elzemdir ve bu noktada post-Kemalizm’in aslında bu tip bir amaçla ortaya çıktığını ve oldukça sert ve yer yer yıkıcı tepkilerle karşılaştığını hatırlayarak, artık karşılıklı damgalama pratiklerine devam etmememiz gerektiğini görüyoruz.
Kemalizm de post-Kemalizm de birer paradigma olarak dogmatik tavırları açıkça sergilediler. Yalnız, bu demek değildir ki bu paradigmaların içerisinde bilgi üretenler tamamen bu dogmatizmin esiri yahut öznesidirler. Bu doğrultuda düşüncelerin toptan reddiyesi anlamsızdır. Örneğin, Mete Tunçay’ın şu cümlelerini önemsemek gerekir:
Hemen söyleyeyim ki, bu bir çeşit özeleştiridir. Bununla, Türk düşüncesine karşı haksızlık etmeyi amaçlamıyorum. Hatta nedenini ve çarelerini araştırarak dogmatiklikten kurtulabileceğimiz gibi, safdilce bir umudum da var. (…) Sözlerimi bir kuşkumu belirterek bitirmek istiyorum. Bizler belki bireyi aşan güçlerin önemini vurgulamakta abartmaya kaçıyoruz. Doğrusu, ortam koşulları ne olursa olsun, dogmatizmin zincirlerini kırmakta ve özgün yollar aramakta, bireysel yiğitliğe iş düşmüyor mu?
[19]Özetlemek gerekirse, Türkiye’de eleştirinin yoluna devam edebilmesi için önerilerimiz şunlardır: Birincisi yukarıda tartıştığımız teorik modellerin bağlamından koparılması, günlük siyasi kavgalar çevresinde tahrif edilmesi, ad hominem temelli tartışmalar, bireylerin kimliklere indirgenip kefil olunması ya da topyekûn reddiyesi gibi hataları artık geride bırakmamız gerektiği aşikâr. İkincisi, eleştirinin en önemli kaygısı, bireysel ve tarihsel düşmanlıkların ötesinde, farklı yaklaşımlar arasında anlaşılabilir, kapsayıcı tartışmaların yapıldığı alanların korunması ve bunlara yenilerinin eklenmesi olmalı. Son olarak, tüm bunların mümkün olabilmesi için yıkıcı eleştirinin kerameti kendinden menkul haklılığının konfor alanının ötesine geçme cesaretine ihtiyacımız var.
[1] İlker Aytürk, “Post-Post Kemalizm: Yeni Bir Paradigmayı Beklerken,” Birikim, no: 319 (2015): 34–47.
[2] Jean-François Lyotard, The Postmodern Condition: A Report on Knowledge, çev. Geoff Bennington ve Brian Massumi (Manchester: Manchester University Press, 1984).
[4] Johannes Angermuller, Neden Fransa’da Postyapılsalcılık yok? Entelektüel Bir Neslin Teşekkülü (Ankara: Heretik, 2017).
[5] Bu tartışmaları farklı yönlerden masaya yatıran iki makale için bkz. Tom Whyman, “Stop blaming postmodernism for the rise of Trump”, The Outline, 12 Eylül 2018, theoutline.com/post/6166/did-p… Sean Illing, “Post-truth Prophets”, Vox, 19 Kasım 2019, vox.com/features/2019/11/11/18…
[6] Onur Bakiner, “A key to Turkish politics? the center–periphery framework revisited”, Turkish Studies 19, no: 4 (2018): 503-22.
[7] Bakiner, a.g.m., s. 6.
[8] Bakiner, a.g.m. s. 10.
[9] Bkz: Halil Akkurt, Türkiye Solunda Osmanlı Toplum Yapısı Tartışmaları: 1960-1980 (Ankara: İmge Kitabevi Yayınları, 2020). 268-300. sayfalar arasında kitabın hangi bağlamda yazıldığı ve kamuoyuna sunulduğu, etrafında dönen tartışmalar görülebilir.
[10] Doğan Gürpınar, “Sağ-Revizyonizm: Mustafa Armağan, Derin Tarih ve Bir Melez Söylemin İcadı”, içinde Türkiye’de Tarih ve Tarihçilik Kavramlar ve Pratikler, der. Ümit Kurt ve Doğan Gürpınar (Ankara: Heretik, 2016), 199-230.
[11] Murat Özyüksel, “İdris Küçükömer Üzerine Israrla Sürdürülen Kavram Kargaşasına Bir Son Verme Çabası”, Birikim, no: 331 (2016): 121-29.
[12] Özyüksel, a.g.m., s. 123.
[13] Ümit Kıvanç kimliğin ötesine geçme gerekliliğinin farkına varıp bu konuda eleştirel bir gayret gösteren ender düşünürlerden biridir. Kıvanç, BBC News Türkçe’ye Davutoğlu’nun entelektüel ve siyasi serüvenine dair verdiği bir mülakatta şöyle diyor: “Ahmet Davutoğlu dışişleri bakanı olduğu zaman, ben bunu olumlayan ‘En azından okur-yazar, kendini bu işe hazırlamış birisinin Dışişleri bakanı olması iyi’ manasında bir yazı yazmıştım. Ama itiraf edeyim, o sırada Stratejik Derinlik’i okumamıştım…” BBC News Türkçe. (18.12.2019). “Ahmet Davutoğlu: AKP’den Gelecek Partisi’ne”, (BBC News Türkçe, 2019), Kıvanç’ın Davutoğlu’nun eserleri üzerine eleştirilerini yazdığı çalışması için bkz. Ümit Kıvanç, Pan-İslâmcının Macera Kılavuzu: Davutoğlu Ne Diyor, Bir Şey Diyor mu? (İstanbul: İletişim Yayınları, 2015).
[14] Bkz. Alan Sokal ve Jean Bricmont, Fashionable Nonsense: Postmodern Intellectuals’ Abuse of Science (New York: Picador, 1999).
[15] Helen Pluckrose, James Lindsay ve Peter Boghossian’ın postmodernizmi eleştirirken, kendilerinin de Amerikan liberal sol değerlere yaslandıklarını söylemeleri dikkate değer.
Applied Postmodernism: How “Idea Laundering” is Crippling American Universities (GrassRoots Community Network, 2019),
Sağ ve sol cenahtan postmodernizme gelen eleştirilerin özeti için bkz. Matt McManus, “Post-Postmodernism on the Left”, Quillette (blog), 13 Haziran 2018, quillette.com/2018/06/13/post-…
[16] Bruno Latour, “Why Has Critique Run out of Steam? From Matters of Fact to Matters of Concern”, Critical Inquiry 30, no: 2 (2004): 225-48, doi.org/10.1086/421123.
[17] Latour, a.g.m., s. 246.
[18] Michel Foucault, “What is Enlightenment?”, The Foucault Reader içinde, der. Paul Rabinow (New York: Penguin Books, 1984), s. 32-50.
[19] Mete Tunçay, “Türk Siyasal Düşüncesinin Son Yüz Yılında Üç Ana Yönelimin Ortak Çıkmazı: Dogmatizm”, Eleştirel Tarih Yazıları içinde. (İstanbul: Liberte, 2005).
#genocide #génocide #Israël #palestine #Médias Premier génocide télévisé Pourquoi l'Occident a créé Israël - Michel Collon interviewe Saïd Bouamama - Forum n°1
Rainer "friendica" Sokoll
in reply to mndblm • • •Und es waren die Nazis, die den ersten Mai zum Feiertag gemacht haben. Ich finde es merkwürdig, daß der DGB sich in dieser Tradition sieht.
verfassungen.de/de33-45/feiert…
like this
benedict16b and mndblm like this.
mndblm
in reply to mndblm • • •An Lohnarbeit gibt es nichts zu feiern.
like this
CoolinThePool, Rudolf GoldmⒶn and Jochen bei Geraspora* like this.
Rudolf GoldmⒶn
in reply to mndblm • • •Feiertag
Autoren der Wikimedia-Projekte (Wikimedia Foundation, Inc.)like this
benedict16b, mndblm and Christoph S like this.
benedict16b
in reply to mndblm • • •Als nicht-Sozialwissenschaftler vermute ich, daß die Problematik etwas mit dem historischen Kontext zu tun hat. Oder auch mit vermintem Gelände.
Einrichtung eines gesetzlichen Feiertages durch die Nazis; und gleichzeitig Auflösung der Gewerkschaften, Beschlagnahme des Vermögens und Verfolgung der Gewerkschaftsfunktionäre...
Man hört auch von scharfen sozialen Gegensätzen in der Weimarer Republik, den "goldenen Zwanzigern". Das deutsche Bürgertum litt oft unter dem Statusverlust nach WW-I und den Folgen von Inflation und Arbeitslosigkeit. Eine selbstbewußte Arbeiterschaft paßte da nicht. Alles Proletarische war eine Angelegenheit von underdogs...
Mit dem neuartigen gesetzlichen 1. Mai ab 1933 bekam nun dieser Tag quasi regierungsamtliche Bestätigung. Für viele (bürgerliche) Zeitgenossen gewöhnungsbedürftig; vermute ich mal.
Dazu kam das Interesse der Nazis an Massenmobilisierung. Mit Beamten, Bildungs- und Wirtschaftsbürgern war das wohl kaum zu machen. Für die performative Selbstdarstellung der Nazis brauchte es mehr...
Ansonsten könnte man in einem größeren Zusammenhang noch die Fortsetzung in die Nachkriegszeit betrachten, DDR und BRD.
mndblm likes this.
Rudolf GoldmⒶn
in reply to mndblm • • •@Rainer "friendica" Sokoll
like this
mndblm and Christoph S like this.